Three-language formula - త్రి భాషా సూత్రం
Date : 14 - 01 - 2015
त्रि भाषा सूत्र
updated :16 - 01 - 2015
The Three-language formula is a formula of language learning formulated by the Union Education Ministry of the Government of India in consultation with the states. The formula was enunciated in the 1968 National Policy Resolution.
It provides that children in the Hindi-speaking states are to be taught three languages, namely Hindi, English and one of the local languages. The children in non-Hindi-speaking states are to be taught the local language, English and Hindi.
The formula was formulated in response to demands from non-Hindi speaking states, such as Karnataka, Andhra Pradesh and mainly Tamil Nadu and puducchery .
States Reorganisation Act, 1956
The States Reorganisation Act, 1956 was a major reform of the boundaries of India's states and territories, organising them along linguistic lines.
The Three-language formula is a formula of language learning formulated by the Union Education Ministry of the Government of India in consultation with the states. The formula was enunciated in the 1968 National Policy Resolution.
It provides that children in the Hindi-speaking states are to be taught three languages, namely Hindi, English and one of the local languages. The children in non-Hindi-speaking states are to be taught the local language, English and Hindi.
The formula was formulated in response to demands from non-Hindi speaking states, such as Karnataka, Andhra Pradesh and mainly Tamil Nadu and puducchery .
Although additional changes to India's state boundaries have been made since 1956, the States Reorganisation Act of 1956 remains the single most extensive change in state boundaries since the independence of India in 1947.
The Act came into effect at the same time as the Constitution (Seventh Amendment) Act, 1956,[1] which (among other things) restructured the constitutional framework for India's existing states and the requirements to pass the States Reorganisation Act, 1956 under the provisions of Articles 3 & 4
Political integration after independence and the Constitution of 1950
Administrative divisions of India in 1951
The British Indian Empire, which included present-day India, Pakistan and Bangladesh, was divided into two types of territories: the Provinces of British India, which were governed directly by British officials responsible to the Governor-General of India;
and princely states, under the rule of local hereditary rulers who recognised British suzerainty
in return for local autonomy, in most cases as established by treaty.
As a result of the reforms of the early 20th century, most of the
British provinces had directly elected legislatures as well as
governors, although some of the smaller provinces were governed by a
chief commissioner appointed by the Governor-General. Major reforms put
forward by the British in the 1930s also recognised the principle of federalism, which was carried forward into the governance of independent India.
On 15 August 1947, British India was granted independence as the separate dominions of India and Pakistan. The British dissolved their treaty relations with more than five hundred princely states, who were encouraged to accede to either India or Pakistan, while under no compulsion to do so. Most of the states acceded to India, and a few to Pakistan. Bhutan and Hyderabad opted for independence, although the armed intervention of India conquered Hyderabad and brought it into the Indian Union.
Between 1947 and about 1950, the territories of the princely states
were politically integrated into the Indian Union. Most were merged into
existing provinces; others were organised into new provinces, such as Rajputana, Himachal Pradesh, Madhya Bharat, and Vindhya Pradesh, made up of multiple princely states; a few, including Mysore, Hyderabad, Bhopal, and Bilaspur, became separate provinces. The Government of India Act 1935 remained the constitutional law of India pending adoption of a new Constitution.
The new Constitution of India,
which came into force on 26 January 1950, made India a sovereign
democratic republic. The new republic was also declared to be a "Union
of States".[2] The constitution of 1950 distinguished between three main types of states:
- Part A states, which were the former governors' provinces of British India, were ruled by an elected governor and state legislature. The nine Part A states were Assam, Bihar, Bombay, Madhya Pradesh (formerly Central Provinces and Berar), Madras, Orissa (subsequently renamed Odisha in 2011), Punjab (formerly East Punjab), Uttar Pradesh (formerly the United Provinces), and West Bengal.
- The eight Part B states were former princely states or groups of princely states, governed by a rajpramukh, who was usually the ruler of a constituent state, and an elected legislature. The rajpramukh was appointed by the President of India. The Part B states were Hyderabad, Jammu and Kashmir, Madhya Bharat, Mysore, Patiala and East Punjab States Union (PEPSU), Rajasthan, Saurashtra, and Travancore-Cochin.
- The ten Part C states included both the former chief commissioners' provinces and some princely states, and each was governed by a chief commissioner appointed by the President of India. The Part C states were Ajmer, Bhopal, Bilaspur, Coorg, Delhi, Himachal Pradesh, Kutch, Manipur, Tripura, and Vindhya Pradesh.
The movement for linguistic states
Demand of states on linguistic basis was developed even before independence of India under British rule. Though that time Indian administrative regions were identified as different provinces. Odisha was the first Indian state formed on linguistic basis in the year 1936 due to the efforts of Madhusudan Das and became Orissa Province. In Odisha linguistic movement started in the year 1895 and intensified later years with the demand of separate province from Bihar and Orissa Province.[3][4]After independence again Political movements for the creation of new, linguistic-based states developed. The movement to create a Telugu-speaking state out of the northern portion of Madras State gathered strength in the years after independence, and in 1953, the 16 northern, Telugu-speaking districts of Madras State became the new State of Andhra.
Other small changes were made to state boundaries during the 1950-1956 period. The small state of Bilaspur was merged with Himachal Pradesh on 1 July 1954, and Chandernagore, a former enclave of French India, was incorporated into West Bengal in 1955.
The States Reorganisation Commission
In December 1953, Prime Minister Jawaharlal Nehru
appointed the States Reorganisation Commission to reorganize the Indian
states. It was headed by the retired Chief Justice of the Supreme Court, Fazal Ali. and the commission itself was known as the Fazal Ali Commission. The other two members of the commission were H. N. Kunzru and K. M. Panikkar. The efforts of this commission were overseen by Govind Ballabh Pant, who served as the Home Minister
from December 1954. The commission submitted a report on September 30,
1955, recommending the reorganisation of India's states. The parliament
debated the report. A bill making changes to the constitution and
reorganising the states was passed on 31 August 1956.[5]
Related changes by other legislation
The States Reorganisation Act was enacted on 31 August 1956. Before it came into effect on 1 November, an important amendment to the Constitution was also enacted; this amendment (the Seventh) was timed to come into force on the same day.Under the Seventh Amendment, the existing distinction among Part A, Part B, Part C, and Part D states was abolished. The distinction between Part A and Part B states was removed, becoming known simply as "states". A new type of entity, the union territory, replaced the classification as a Part C or Part D state.
A further Act also came into effect on 1 November, transferring certain territories from Bihar to West Bengal.[6]
Effect of the changes
The following list sets out the states and union territories of India as reorganised on 1 November 1956:States
- Andhra Pradesh: Andhra State was merged with the Telugu-speaking area of Hyderabad state (also known as Telangana) to create Andhra Pradesh in 1956.
- Assam: No change of boundary in 1956.
- Bihar: reduced slightly by the transfer of minor territories to West Bengal.
- Bombay State: the state was enlarged by the addition of Saurashtra and Kutch, the Marathi-speaking districts of Nagpur Division of Madhya Pradesh, and the Marathi speaking Marathwada region of Hyderabad. The state's southernmost districts of Bombay were transferred to Mysore State. (In 1960, Bombay State was split into Maharashtra and Gujarat.)
- Jammu and Kashmir: No change of boundary in 1956.
- Kerala: formed by the merger of Travancore-Cochin state with the Malabar district of Madras State, Kasaragod of South Canara (Dakshina Kannada). The southern part of Travancore-Cochin, Kanyakumari district was transferred to Madras State.
- Madhya Pradesh: Madhya Bharat, Vindhya Pradesh, and Bhopal State were merged into Madhya Pradesh; the Marathi-speaking districts of Nagpur Division were transferred to Bombay State.
- Madras State: Malabar District was transferred to the new state of Kerala, and a new union territory, Laccadive, Minicoy and Amindivi Islands, was created. The southern part of Travancore-Cochin (Kanyakumari district) was added to the state. (The state was renamed Tamil Nadu in 1968.)
- Mysore State: enlarged by the addition of Coorg State and the Kannada speaking districts from southern Bombay state and western Hyderabad state. (The state was renamed Karnataka in 1973.)
- Orissa: No change of boundary in 1956.
- Punjab: enlarged by addition of the Patiala and East Punjab States Union.
- Rajasthan: enlarged by the addition of Ajmer state and parts of Bombay and Madhya Bharat states.
- Uttar Pradesh: No change of boundary in 1956.
- West Bengal: enlarged by addition of minor territory previously forming part of Bihar.
Union territories
- Himachal Pradesh
- Andaman and Nicobar Islands
- Delhi
- Laccadive, Minicoy and Amindivi Islands: created from territory detached from Madras State. (The union territory was renamed as Lakshadweep in 1973.)
- Manipur
- Tripura
మన దేశం లో ప్రస్తుతం 29 రాష్ట్రాలు ఉన్నవి . స్వాతంత్ర్యం వచ్చినప్పుడు 14 రాష్ట్రాలే ఉండేవి . 16 వ రాష్ట్రముగా నాగాలాండ్ ఏర్పడినది తరువాత - తరువాత ప్రజల కోరిక ప్రకారముగా క్రొత్తగా మణిపూర్ ,మిజోరాం ,అరుణాచలప్రదేశ్ ,త్రిపుర ,జార్ఖండ్ ,ఛత్తీస్ గడ్ ,ఉత్తరాఖండ్ రాష్ట్రాలను ఏర్పాటు చేయడం జరిగి చివరి రాష్ట్రం తెలంగాణా 29 వ రాష్ట్రం గా 2014 లో ఆవిర్భవించినది .
Three-language formula for school curriculum flops, says Minister of State for Home Kiren Rijiju
NEW DELHI: Amid the debate over English in the Civil Services
Examination, the Union home ministry on Tuesday said the Centre's
three-language formula for schools had flopped as both Hindispeaking and
non-Hindi-speaking states had not put it into practice in the right
spirit. "It was not properly implemented as it was meant to be
implemented.
The southern states like Puducherry and Tamil Nadu, and Tripura were
not ready to teach Hindi, and Hindi-speaking states did not include any
south Indian language in their school curriculum. Another reason could be the fear of heavy language load in the school curriculum," Minister of State for Home Kiren Rijiju told the Lok Sabha on Tuesday, citing information from the Ministry of Human Resource Development. Kiren Rijiju added that the states had interpreted the formula in different ways and so its implementation was uneven.
"In many of the Hindi-speaking states, Sanskrit became the third language instead of any modern Indian language, whereas the non-Hindi-speaking states like Tamil Nadu operate through a two-language formula. Some boards/institutions permit even foreign languages like Spanish, French and German in place of Hindi or Sanskrit.
Only some states accepted the three-language formula in principle. Others made some adjustments and some changed it to an extent that it became impossible to implement it," the Union home ministry said. The central government formulated the policy in 1968 with the objective of schools teaching a modern Indian language, preferably from south India, apart from Hindi and English in Hindispeaking states. In other states, the languages to be studied were Hindi, the local language and English.
The National Curriculum Framework in 2005 had extolled similar ideas to ensure children receive multilingual education from the onset as such communicative abilities needed to be promoted in a nation as diverse as India, the Union home ministry said.
The ministry added that the three-language formula was to be implemented in consultation with the states or by them. "The National Policy on Education — 1986 reiterated the need for the implementation of the three-language formula while recording the unsatisfactory implementation of the formula in some parts of the country," the Union home ministry said in its reply.
THREE LANGUAGE FORMULA
In order to provide facilities for teaching a minority language or mother tongue, State Education Ministers evolved a scheme in 1949. Subsequently, the Union Education Ministry in consultation with States formulated a Three Language Formula. This Formula as enunciated in the National Policy Resolution of 1968 and reiterated in the National Policy on Education 1986 provides Hindi, English and modern Indian language (preferably one of the southern languages) in the Hindi speaking states and Hindi. English and the Regional language in the non-Hindi speaking States. This Formula has created many difficulties for Urdu speakers. The major grievance of Urdu speaking linguistic minority is that their children have been denied the facility of mother tongue instruction. The result is that a large number children of Urdu speakers are learning the regional language instead of the mother tongue as the first language. Accordingly, the Gujral Committee recommended the following modified form of three language formula:
(i) In Hindi speaking States:
(a) Hindi (with Sanskrit as part of the composite course);
(b) Urdu or any other modern Indian language excluding (a) and
(c) English or any other modern European language.
143
(ii) In non-Hindi speaking States:
(a) Regional language;
(b) Hindi;
(c) Urdu or any other modern Indian language excluding (a) and (b); and
(d) English or any other modern European language. (4.240)
The Three Language formula, at present in vogue in Andhra Pradesh with a degree of success, may also be adopted as an alternative by the non-Hindi speaking States for Urdu speaking population. The formula is:
(a) Urdu and Hindi (a composite course);
(b) Regional language;
(c) English or any other modern European language. (4.241)
The Gujral Committee felt that in any formula that is worked out, it should be ensured that students are able to study their mother tongue as well as the official language of the State.
ఇలాగా మన దేశం లో ఎన్నోభాషలు మాట్లాడే ప్రజలు ఉండడం వలన ఒకరి భాష ఒకరికి అర్థం కాకపోవడం వలన ప్రజల అవసరం మరియు పాలనా సౌలభ్యం గురించి 1 నవంబర్ ,1956 లో భాషా ప్రయుక్త రాష్ట్రాలుగా ఏర్పాటు చెయబడినదవి .
"In many of the Hindi-speaking states, Sanskrit became the third language instead of any modern Indian language, whereas the non-Hindi-speaking states like Tamil Nadu operate through a two-language formula. Some boards/institutions permit even foreign languages like Spanish, French and German in place of Hindi or Sanskrit.
Only some states accepted the three-language formula in principle. Others made some adjustments and some changed it to an extent that it became impossible to implement it," the Union home ministry said. The central government formulated the policy in 1968 with the objective of schools teaching a modern Indian language, preferably from south India, apart from Hindi and English in Hindispeaking states. In other states, the languages to be studied were Hindi, the local language and English.
The National Curriculum Framework in 2005 had extolled similar ideas to ensure children receive multilingual education from the onset as such communicative abilities needed to be promoted in a nation as diverse as India, the Union home ministry said.
The ministry added that the three-language formula was to be implemented in consultation with the states or by them. "The National Policy on Education — 1986 reiterated the need for the implementation of the three-language formula while recording the unsatisfactory implementation of the formula in some parts of the country," the Union home ministry said in its reply.
THREE LANGUAGE FORMULA
In order to provide facilities for teaching a minority language or mother tongue, State Education Ministers evolved a scheme in 1949. Subsequently, the Union Education Ministry in consultation with States formulated a Three Language Formula. This Formula as enunciated in the National Policy Resolution of 1968 and reiterated in the National Policy on Education 1986 provides Hindi, English and modern Indian language (preferably one of the southern languages) in the Hindi speaking states and Hindi. English and the Regional language in the non-Hindi speaking States. This Formula has created many difficulties for Urdu speakers. The major grievance of Urdu speaking linguistic minority is that their children have been denied the facility of mother tongue instruction. The result is that a large number children of Urdu speakers are learning the regional language instead of the mother tongue as the first language. Accordingly, the Gujral Committee recommended the following modified form of three language formula:
(i) In Hindi speaking States:
(a) Hindi (with Sanskrit as part of the composite course);
(b) Urdu or any other modern Indian language excluding (a) and
(c) English or any other modern European language.
143
(ii) In non-Hindi speaking States:
(a) Regional language;
(b) Hindi;
(c) Urdu or any other modern Indian language excluding (a) and (b); and
(d) English or any other modern European language. (4.240)
The Three Language formula, at present in vogue in Andhra Pradesh with a degree of success, may also be adopted as an alternative by the non-Hindi speaking States for Urdu speaking population. The formula is:
(a) Urdu and Hindi (a composite course);
(b) Regional language;
(c) English or any other modern European language. (4.241)
The Gujral Committee felt that in any formula that is worked out, it should be ensured that students are able to study their mother tongue as well as the official language of the State.
ఇలాగా మన దేశం లో ఎన్నోభాషలు మాట్లాడే ప్రజలు ఉండడం వలన ఒకరి భాష ఒకరికి అర్థం కాకపోవడం వలన ప్రజల అవసరం మరియు పాలనా సౌలభ్యం గురించి 1 నవంబర్ ,1956 లో భాషా ప్రయుక్త రాష్ట్రాలుగా ఏర్పాటు చెయబడినదవి .
ఇన్ని భాషలు మాట్లాడే రాష్ట్రాలు మనదేశం లో ఉన్నవి కదా . ఇక్కడి ప్రజలు , విధ్యార్థులు మరియు వ్యాపారులు వారి - వారి వృత్తి రిత్యా , విధ్యాభ్యాసం గురించి విధ్యార్థులు తమ రాష్ట్రం నుండి ఇతర రాష్ట్రాలకు వెళ్ళవలసి వస్తుంది
. ప్రజలు విహార యాత్రలకు పుణ్య క్షేత్రాల దర్శనకు ఇతర రాష్ట్రాలకు వెళ్ళవలసి వస్తుంది. ఇక్కడి వారికి వాళ్ళ భాషనే వస్తుంది మరి ఇతర రాష్ట్రాలకు వెళ్ళినపుడు అక్కడి భాష వీరికి అర్థం కాదు, కావున గందరగోళం ఏర్పడుతుంది . ఉత్తర భారతం లో చాల మంది హిందీ మాట్లాడుతారు , హిందీ మాట్లాడే రాష్ట్రాలు ఎక్కువ ఉన్నాయి . మరి దక్షిణ భారతం లో ఒక్కొక్క రాష్ట్రములో ఒక్కొక్క భాష telangaana -A P - తెలుగు , tamilanaadu -తమిళం , kerala - మలయాళం , odisha - ఒరియా మరియు mahaaraastra - మరాటి మాట్లాడుతారు . విదేశాల్లో ఎన్ని రాష్ట్రాలు ఉన్నా అక్కడ ఒకే భాష మాట్లాడుతారు కావున అక్కడి వారికి వారి దేశం లో ఏ ప్రాంతానికి వెళ్ళినా మన లాగ ఎలాంటి కష్టం ఉండదు . అక్కడి పెద్ద వారు విదేశాలకు వెళ్ళినపుడు వారికి ట్రాన్స్ లేటర్ ఉంటాడు
. ప్రజలు విహార యాత్రలకు పుణ్య క్షేత్రాల దర్శనకు ఇతర రాష్ట్రాలకు వెళ్ళవలసి వస్తుంది. ఇక్కడి వారికి వాళ్ళ భాషనే వస్తుంది మరి ఇతర రాష్ట్రాలకు వెళ్ళినపుడు అక్కడి భాష వీరికి అర్థం కాదు, కావున గందరగోళం ఏర్పడుతుంది . ఉత్తర భారతం లో చాల మంది హిందీ మాట్లాడుతారు , హిందీ మాట్లాడే రాష్ట్రాలు ఎక్కువ ఉన్నాయి . మరి దక్షిణ భారతం లో ఒక్కొక్క రాష్ట్రములో ఒక్కొక్క భాష telangaana -A P - తెలుగు , tamilanaadu -తమిళం , kerala - మలయాళం , odisha - ఒరియా మరియు mahaaraastra - మరాటి మాట్లాడుతారు . విదేశాల్లో ఎన్ని రాష్ట్రాలు ఉన్నా అక్కడ ఒకే భాష మాట్లాడుతారు కావున అక్కడి వారికి వారి దేశం లో ఏ ప్రాంతానికి వెళ్ళినా మన లాగ ఎలాంటి కష్టం ఉండదు . అక్కడి పెద్ద వారు విదేశాలకు వెళ్ళినపుడు వారికి ట్రాన్స్ లేటర్ ఉంటాడు
మన దేశం లో మనం వేరే రాష్ట్రానికి వెళ్లినపుడు అక్కడి వారి భాష మనకు తప్పకుండా తెలియాలి అందుకే మనం అక్కడి భాష నేర్చుకొని ఉండాలి . ముఖ్యముగా మనకు లేదా ప్రతి భారతీయుడు ముఖ్యమైన 14 భాషలు నేర్చుకోవలసి ఉంటుంది . ఇది చాల కష్టమైన పని . మన PV నరసింహారావు గారికి 16 భాషలు వచ్చేవి మరి ఎంత కష్ట పడ్డారో ! మరి మనం అంత కష్ట పడవలసిన అవసరం లేకుండా అప్పటి ప్రధాని నెహ్రూ గారి కేంద్ర ప్రభుత్వం త్రి భాష పద్దతి ని ప్రవేశ పెట్టింది .
ఈ పద్దతి వలన హిందీ మరియు ఇంగ్లిష్ భాష లు నేర్చుకుంటే మనదేశం లో ఎక్కడికి పోయినా విదేశాలకు పోయినా ఎలాంటి ఇబ్బంది ఉండదు ,
ఉత్తర భారతం లో హిందీ తో బాటు ఇంగ్లీష్ మరియు ఒక దక్షిణ రాష్ట్రాలలోని ఏదేని ఒక భాష నేర్చుకోవాలని , దక్షిణ రాష్ట్రాలు తమ భాష తో బాటు హిందీ మరియు ఇంగ్లిష్ నేర్చుకోవాలని, దాని ప్రకారమే పాటశాలలలో విద్య ను బోధించాలని నేషనల్ రిసోల్యుషన్ కావించబడినది. దాని ప్రకారమే సెంట్రల్ స్కూల్ లలో పాటాలు బోధించుచున్నారు . ఉత్తర భారత దేశం లోని కొన్ని రాష్ట్రాలు దక్షిణ భారత దేశం భాష లను కాకుండా సంస్కృత భాషను బోధించుచున్నారు . సంస్కృత భాష నుండే కదా హిందీ ,తెలుగు ,కన్నడ మరియు మరాటి మొదలగు భాషలు పుట్టినవి అనుకోని కావచ్చు !
ఇక దక్షిణ రాష్ట్రాలు అయిన ప్రస్తుత తమిళనాడు మరియు పాండిచ్చేరి రాష్ట్రాలు ఇంగ్లిష్ ను మాత్రమే తమ భాషతో పాటశాలలలో బోధించు చున్నారు , హిందీ ని వారు వ్యతిరేకించారు . ఎందుకో మరి ! వారికి హిందీ అంటే ఇష్టం లేదనా ! తమిళనాడు లో హిందీ వార్తలను సైతం ప్రసారం చేయమంటే కేంద్రం కూడా సరే అని , వారికి మినహాయింపు ఇచ్చింది . కాని అక్కడ హిందీ సినిమా లు ఆడుతాయి , హిందీ సినిమా లు తీస్తారు మరి హిందీ భాషను ఉపయోగించరు .
ఉత్తరాదిన వారి కార్యాలయాల్లో హిందీ వాడుతారు , ఇంగ్లీష్ అసలు వాడరు . అక్కడ బస్సు డేస్టి నేషన్ బోర్డులు కూడా హిందీ లోనే ఉంటాయి . ఇంటి నంబర్లు కూడా హిందీ లోనే ఉంటాయి. మాట్లాడడం కూడా హిందియే . అప్పుడు హిందీ రానివారి సంగతి ఏమిటి? సైగలతోనే మూగ భాష లోనే చెప్పాలి .
దక్షిణ రాష్ట్రాల్లో ఒక్కొక్క రాష్ట్రం లో ఒక్కొక్క భాష కదా వీరు కూడా వారి కార్యాలయాల్లో వారి భాషనే వాడుతారు ఇ క్కడ బస్సు డేస్టి నేషన్ బోర్డులు కూడా వారి భాష లోనే ఉంటాయి . ఇంటి నంబర్లు కూడా వారి భాష లోనే ఉంటాయి. మాట్లాడడం కూడా వారి భాషయే . అప్పుడు వారి భాష రానివారి సంగతి ఏమిటి? సైగలతోనే మూగ భాష లోనే చెప్పాలి మరి కొంత మంది మాత్రం కొద్ది కొద్దిగా ఇంగ్లీష్ ,హిందీ ఉపయోగిస్తారు . తమిళనాడు, చెన్నై వెళితే ఎక్కడ చూచినా తమిళమే . మహారాష్ట్ర వెళితే మరాటి , కేరళ వెళితే మలయాళం . కాని కేంద్ర ప్రభుత్వ కార్యాలయాల్లో మనకు అక్కడి లోకల్ భాష ,హిందీ మరియు ఇంగ్లీష్ లలో కార్య కలాపాలు జరుగుతాయి , సైన్ బోర్డులు కూడా ఈ మూడు భాషల్లో ఉంటాయి .
కాని ఇక్కడ మన హైదరాబాద్ లో మాత్రం తెలుగు ,హిందీ ,ఉర్దూ మరియు ఇంగ్లీష్ భాషలు మాట్లాడుతారు . ఇక్కడి ఆఫీసు లలో ఇంగ్లీష్ మరియు తెలుగు వాడతారు . బస్సుల బోర్డులపై తెలుగు మరియు ఇంగ్లీష్ తప్పకుండా వ్రాస్తారు . అందుకే ఇతర ప్రాంతాల వారు హైదరాబాద్ వచ్చినపుడు ఎలాంటి బాధ పడకుండా సంతోషం గా ఉంటారు .సంతోషం గా తమ కార్యకలాపాలు చేసికుని వెళతారు .
అదే ఆంద్ర ప్రదేశ్ లో ఎక్కువగా తెలుగే వాడతారు . తిరుపతి -తిరుమల లో చూస్తె అక్కడ తెలుగే ఎక్కువ వ్రాస్తారు. కొండ పైకి వెళ్ళే దారిలో శ్రీవారి స్లొగన్స్ తెలుగులోనే వ్రాశారు మరియు ఇతర చోట్ల కూడా తెలుగులోనే వ్రాశారు . శ్రీవారిని దర్శించు కొనుటకు దేశ నలు మూలాలనుండి భక్తులు వస్తారు కదా ! విదేశీయులు కూడా వస్తారు కావున అక్కడ తప్పనిసరిగా మూడు భాషలు తెలుగు, హిందీ మరియు ఇంగ్లీష్ లలో బోర్డులు వ్రాయాలి అప్పుడే భక్తు లందరికి చాల మేలు కలుగుతుంది. కనీసం ఇప్పుడైనా వ్రాయాలని కోరుకుందాము .
Eg:-
హైదరాబాద్ తిరుపతి
हैदराबाद तिरुपति
HYDERABAD TIRUPATHI
मुंबई ಬೆಂಗಳೂರು - ചെന്നൈ
MUMBAI - बेंगलुरु चेन्नै
BENGALURU CHENNAI
అందుకే ప్రజలు ఎవరు కూడా మన దేశములో ఏ ప్రాంతానికి పోయినా పర్యటనకు వెళ్ళిన విధ్యాభ్యాసనకు పోయిన ఎలాంటి అసౌకర్యానికి గురి కాకుండా ఉండడానికి ఉత్తరాన ఇంగ్లీష్ మరియు దక్షిణాన హిందీ వారి వారి మాతృభాష తో బాటు తప్పకుండా పాటశాలలలో భోదించు నట్లు ఆఫీసు కార్యకలాపాల్లో త్రి భాష ను ఉపయోగించు నట్లు త్రి భాష సూత్రం పై కేంద్రం తప్పకుండ పునః సమీక్ష జరిపి అమలు చేయాలని అందుకు అన్ని రాష్ట్రాలు అమలు చేయుటకు ముందుకు రావాలని మనం కోరుకుందాము .
మీ
- www. seaflowdiary.blogspot.com
ఉత్తరాదిన వారి కార్యాలయాల్లో హిందీ వాడుతారు , ఇంగ్లీష్ అసలు వాడరు . అక్కడ బస్సు డేస్టి నేషన్ బోర్డులు కూడా హిందీ లోనే ఉంటాయి . ఇంటి నంబర్లు కూడా హిందీ లోనే ఉంటాయి. మాట్లాడడం కూడా హిందియే . అప్పుడు హిందీ రానివారి సంగతి ఏమిటి? సైగలతోనే మూగ భాష లోనే చెప్పాలి .
దక్షిణ రాష్ట్రాల్లో ఒక్కొక్క రాష్ట్రం లో ఒక్కొక్క భాష కదా వీరు కూడా వారి కార్యాలయాల్లో వారి భాషనే వాడుతారు ఇ క్కడ బస్సు డేస్టి నేషన్ బోర్డులు కూడా వారి భాష లోనే ఉంటాయి . ఇంటి నంబర్లు కూడా వారి భాష లోనే ఉంటాయి. మాట్లాడడం కూడా వారి భాషయే . అప్పుడు వారి భాష రానివారి సంగతి ఏమిటి? సైగలతోనే మూగ భాష లోనే చెప్పాలి మరి కొంత మంది మాత్రం కొద్ది కొద్దిగా ఇంగ్లీష్ ,హిందీ ఉపయోగిస్తారు . తమిళనాడు, చెన్నై వెళితే ఎక్కడ చూచినా తమిళమే . మహారాష్ట్ర వెళితే మరాటి , కేరళ వెళితే మలయాళం . కాని కేంద్ర ప్రభుత్వ కార్యాలయాల్లో మనకు అక్కడి లోకల్ భాష ,హిందీ మరియు ఇంగ్లీష్ లలో కార్య కలాపాలు జరుగుతాయి , సైన్ బోర్డులు కూడా ఈ మూడు భాషల్లో ఉంటాయి .
కాని ఇక్కడ మన హైదరాబాద్ లో మాత్రం తెలుగు ,హిందీ ,ఉర్దూ మరియు ఇంగ్లీష్ భాషలు మాట్లాడుతారు . ఇక్కడి ఆఫీసు లలో ఇంగ్లీష్ మరియు తెలుగు వాడతారు . బస్సుల బోర్డులపై తెలుగు మరియు ఇంగ్లీష్ తప్పకుండా వ్రాస్తారు . అందుకే ఇతర ప్రాంతాల వారు హైదరాబాద్ వచ్చినపుడు ఎలాంటి బాధ పడకుండా సంతోషం గా ఉంటారు .సంతోషం గా తమ కార్యకలాపాలు చేసికుని వెళతారు .
అదే ఆంద్ర ప్రదేశ్ లో ఎక్కువగా తెలుగే వాడతారు . తిరుపతి -తిరుమల లో చూస్తె అక్కడ తెలుగే ఎక్కువ వ్రాస్తారు. కొండ పైకి వెళ్ళే దారిలో శ్రీవారి స్లొగన్స్ తెలుగులోనే వ్రాశారు మరియు ఇతర చోట్ల కూడా తెలుగులోనే వ్రాశారు . శ్రీవారిని దర్శించు కొనుటకు దేశ నలు మూలాలనుండి భక్తులు వస్తారు కదా ! విదేశీయులు కూడా వస్తారు కావున అక్కడ తప్పనిసరిగా మూడు భాషలు తెలుగు, హిందీ మరియు ఇంగ్లీష్ లలో బోర్డులు వ్రాయాలి అప్పుడే భక్తు లందరికి చాల మేలు కలుగుతుంది. కనీసం ఇప్పుడైనా వ్రాయాలని కోరుకుందాము .
Eg:-
హైదరాబాద్ తిరుపతి
हैदराबाद तिरुपति
HYDERABAD TIRUPATHI
मुंबई ಬೆಂಗಳೂರು - ചെന്നൈ
MUMBAI - बेंगलुरु चेन्नै
BENGALURU CHENNAI
అందుకే ప్రజలు ఎవరు కూడా మన దేశములో ఏ ప్రాంతానికి పోయినా పర్యటనకు వెళ్ళిన విధ్యాభ్యాసనకు పోయిన ఎలాంటి అసౌకర్యానికి గురి కాకుండా ఉండడానికి ఉత్తరాన ఇంగ్లీష్ మరియు దక్షిణాన హిందీ వారి వారి మాతృభాష తో బాటు తప్పకుండా పాటశాలలలో భోదించు నట్లు ఆఫీసు కార్యకలాపాల్లో త్రి భాష ను ఉపయోగించు నట్లు త్రి భాష సూత్రం పై కేంద్రం తప్పకుండ పునః సమీక్ష జరిపి అమలు చేయాలని అందుకు అన్ని రాష్ట్రాలు అమలు చేయుటకు ముందుకు రావాలని మనం కోరుకుందాము .
మీ
- www. seaflowdiary.blogspot.com
No comments:
Post a Comment